Искрено, не да ме фаќа, него не ме пушта и ме маа од земја ко шо се утепуе октопод.
Деноиве, све е у знакот на моето долго најавуено стапнуење у седмата деценија од животот. Другариве ме тешат као демек сум влегол у задњата и безгрижна третина од животот, ама ја не ја доживуам така. За мене таа е дефинитивно најружната четвртина од човечкиот живот.
Ми викаат „Баце, ај не му ја мисли, за некоја година идеш у пензија, нема нишо да работиш и цел ден ќе дремеш по кафиња ко бува на курац”. Не им е јасно дека со муабетов не ми помагаат ама баш ич, пошто све ми личи као да застануам у ред за да си зеам бројче (као кога се чека за сувомеснато у Веро) за лефтерно да одлепршам у вечните ловишта.
У задње време ми се дешава да ќутам по цели денои и да си праам некои анализи, математики и компарации; не за да ги прифатам тешењата и сожалуањата од другариве, него да ги убедам дека никој од нив нема појма за минингот на овоземскиот живот.
Баба ми Менка одувек збореше дека квалитетно ќе одмара у другиот живот, а татко ми стално ми коментираше дека многу квалитетно сум се спремал за задгробната вечност. Као демек, сум работел ко вол за слама и слабо сум им се препуштал на ситните дневни и древни задоволства (читај швалерај). Он, многу домаќински и „КурМеБолиски”, си протрча низ животот без мува да го полази, без бушон да смени и без ајвар да напраи, додека ја сум оптоварен со миљарда срањца и глупости – многу поише од било која жена на светов.
Дојде и тој ден кога ги собрав другарите да им разјаснам како стојат работите со нашата старост што е одма позади ќушон. Ги седнав у квалитетна биртија и изричито им кажав да не ме прекинуат. Глас да не сум чул док не завршам.
„Дечки, ај прво сите у огледалоно да се видите, ама убао да се загледате у вашата лепота. Ќе установите дека сите имате клапнати раменца, опуштени мешиња, стопени г’зиња, попуштени вени, седум влакна у дваесосум реда, цвикери со стакла ко г’зер од тегла, кукови пред ремонт, зуби спремни за Голден Гејт мостови, ручиња т’нки ко дршка од џогер, куриња шо никад не доаѓаат до кислород од околната прашума…
Значи вака, ќе ви напраам една споредба за све шо нѐ чека за некоја година. Една убаа и симпатична паралела со внучињата на кои им се редуете секој ден.
- Они носат пелени, ама и нас истото нѐ чека. Им викаме „Леле колку ти е слатко и мирижљаво гомцето”, а нас ќе ни се дерат со „Пак ли се исра ко нилски коњ?”.
- Нивно главно превозно средство им е количката, ама и нас, кај да е, ќе не развозуат у слична.
- Редовно ги носиме на ортопед за кукчињата, ама и ние си идеме кај истиот доктор да нѝ стаат по некое титаниумско коленце и кукче.
- Ги раниме со кашички, а глеам дека и дел од вас се пребацени на слични смутија (читај: повраќаници) пошто пченка и сусам ви се заглавуеле под мостоите.
- Не ги разбираме кога сакаат нешто да ни кажат, ама и ние измеѓу себе све помалце се контаме. Башка и не дослушуеме.
- Они се будат у 5 сабајле за да си играат, а ние за да мочаме по трет пут.
- Лесно се расплакуат ако не ги држиш у руки, док ние се расцмиздруеме на романтични комедии, божиќни филмови, а богами и на секој срцепарателен муабет.
- Внучињава имаат мањак на зуби, додека ние своите „кастањети” ги чуваме у чаша со раствор од сода бикарбона.
- Бебињава ги облакаат други, ама и нас нѐ чека истото.
- И они и ние си иаме омилено ќебенце.
- Они сакаат да ги држиш за руче од љубов. Галиба и нас ќе нѐ придржуат, ама за рамнотежа.
- Они нејќат да идат у градинка, исто ко што ние нејќеме да идеме у старачки дом.
- Нив најтешка физичка активност им е да се превртат од една на друга страна додека спијат. Исто и нам.“
Редев ја уше дугачко, ко баба на парастос. Другариве слушаа со подотворени усти од кои, како диско кугли, светкаа амалгамските пломби. Веѓите им беа подигнати, а очните капаци потспуштени, додека долните вилици незабележително им се тресеа. Приметив како почнаа да си замислуваат какви грефчиња сите ќе станеме за некоја година. Фаците им беа ко да ги носи некој на стрелање.
Ја завршив со спичот, уредно ја здиплив салфетата што ми беше потсетник и се придружив на неколкуминутниот колективен транс, кога одненадеж Гоце силно мавна со пивото на астал.
– Па добро бе педер еден, па шокур некња нѐ тереше да ти ја читаме задњата колумна !
И? И ништо. Си заќутев и у моментот сватив дека џабе толкаа тирада, џабе спремниот монолог. Уредно им се извинив на сите и си ги повлеков кажаните зборови. Исто као човек што се повлекува у себе кога му иде да прдне со страобален грмеж и арома на расипан купус у мај, ама од срам си прднуе тивко у себе за да не пушти ни глас ни мирис.
Да живее староста, али да не претера!
За „Дебар Маало тајмс” пишуе на скопски : Зоран Спасов Sоф
