Да се вратиме сега и кај автобусите. Детето гледа во големиот црвен двокатен автобус марка „Лејланд“. Автобусот чека, детето чека поупорно. Чичкото Шофер прашува – Ќе појдеме? – детето кимнува со главата. Влегуваат во кабината. Детето во окото има солза радосница и ја затскрива од Чичкото Шофер. Чичкото Шофер се прави дека не видел и гласно извикува: – Тргаме за Автокоманда и назад!“ Детето гласно извикува: – Тргаме!“. Автобусот поаѓа.
За педесетина минути големиот автобус се враќа и застанува на истото место. Детето и Чичко Шоферот излегуваат, се поздравуваат како двајца (врвни) професионалци шофери, детето поаѓа преку улица накај Куќата, но не се качи по скалите, туку одеднаш му се отворија крилјата, замавна со нив и полета.
Крилјата го носеа високо, повисоко, доволно високо за да може да ги догледа сите деца што си играа низ маалото и Чичкото Шофер и автобусот и тогаш од големата возбуда и среќа полека се спушти и влета во Куќата низ прозорецот на првиот кат.
– На вториот кат, заборавив да кажам Мукаетови не живееја сами. Станот го делеа со стрина ми Танте Ренате и нејзината ќерка, братучетка ми Ренатица. Но каде е чичко ми Виктор. Должен сум да ја раскажам таа вистинска приказна.
Виктор механичарот кој, нели, уште првиот ден го расклопи својот велосипед за да види од какви сѐ делови и шрафчиња е направен и никогаш потоа не го составил, тој Виктор по студиите во Грац покрај докторската диплома си донесе и невеста, нашата Танте Ренате. Во почетокот на 1942 година ја добија ќерката Рената. Забарската ординација на Виктор Рубен била на првиот кат од една репрезентативна куќа на денешната улица „Македонија“. Меѓу многубројната клиентела кај него ги поправале забите и германските офицери. Комуникацијата одела лесно, Виктор говорел одлично германски. Тоа давало можност да се раскрши јазикот и за други теми, а не само строго за забарските работи. Еден ден, поправајќи му ги забите и тоа не по прв пат на еден германски офицер, чичко ми Виктор забележал дека офицерот овој пат носел некој нов, поинаква марка пиштол, дотогаш невиден.
– Да, тоа е новиот Валтер со кој Вермарх сега ги опремува своите офицери. Сакате да го погледнете хер доктор? – запрашал Германецот.
– Натурлих, – одговорил чичко ми, љубопитниот механичар – данке шен. Германецот го извлекол пиштолот од футролата, го извадил шаржерот и му го дал на Виктора пиштолот за да го разгледа. Овој го зел, го простудирал, но не го раштрафил, само му се восхитувал и му го вратил на Германецот. Продолжил да му ги поправа забите. И кога било сѐ готово и платено Виктор замолил:
– Може ли да погледнам само уште една ситница на пиштолот, ве молам.
– Како да не, со задоволство, повелете.
Виктор по вторпат љубопитно го зема пиштолот. Пиштолот веднаш испукува. Германецот погоден директно во главата паѓа на место мртов. На сред ординација. Лето 1942 година.
Стаписан, Виктор по кусо време се созема, го врти телефонот и го повикува татко му Емил, кажува што се случило, а татко му го советува веднаш да повика полиција. Така и прави. Набргу пристига бугарската полиција и двајца инспектори во цивил, вршат распит и увид и уште недовршени со работата во ординацијата влегуваат двајца германски Гестапо офицери и ништо не зборуваат, само набљудуваат, оставаат бугарските инспектори да си ја вршат работата. На чичко ми Виктор Бугарите му ставаат лисици и го носат во притвор. Германците без збор си одат.
По кусиот притвор закажано е судењето. Виктор е осуден на три ипол години затвор за „убиство од небрежност“. До правосилноста на пресудата пуштен е на слобода – дома. Пријателите го советуваат – „Бегај, еве ќе организираме, ќе те префрлиме во Албанија, оваа работа не ќе излезе на добро“, а тој им велел – „Како да бегам, целата фамилија ми е во Скопје, жена, дете, татко ми, мајка ми, брат ми, сестрите, сите. Што ќе стане со нив ако избегам. Не, ќе се жалам и ќе ја одлежам казната“.
Јануари 1943 г. на Виктор му ја потврдуваат казната. Вечерта тој ден, дома чека гости за да го прослават првиот роденден на неговата ќеркичка. Чекајќи ги гостите гледа дека заборавил да купи цигари. Веднаш излегува за бргу да се врати, но гостите пристигнале, а него с` уште го нема. Татко му Емил се симнува пред куќа за да го дочека. Ја здогледува комшивката тетка Реза. – „Добравечер господине докторе, како сте? – Благодарам, добро, еве го чекам Виктора. – А Виктор, знаете, го видов, – рекла тетка Реза, – кога излезе од Куќата, тука беше застанат еден црн германски автомобил, двајца го замолија да влезе и тој влезе, автомобилот си замина“.
Оттогаш ништо не е чуено за чичко ми, доктор Виктор Рубен – механичарот. На семејната гробница на Рубенови меѓу другите починати од десната страна на плочата е запишано „Виктор Рубен роден 1909 – 1943 исчезнат(л)?“
Ова погоре е фактографија или како што велат Србите „жива истина“. Веќе од ова може да се направи филм. Но ако се истражат бугарските архиви од Скопје 1941-1944 година, филмското сценарио можеби може и да се надополни: дека Виктор не го познавал Германецот само како пациент, дека се познавале и заради други работи, за евентуално обезбедување, шверцување на забарско злато од Солун за потребите на ординацијата, за од Приштина да се прошверцува одличен италијански медицински сапун и други работи. И кога ќе се додаде дека Германецот бил алчен, а стрина ми Танте Рената убава и атрактивна жена, куршумот на Виктор може дури и да се оправда, – одлично сценарио! Но засега останува фактографијата опишана погоре.
(ПРОДОЛЖУВА ВО НАРЕДНИОТ БРОЈ)
