Кога ќе се спомне зборот „судија“ сите пцујат. Најмногу спортските навивачи. И судиите пцујат, ама во себе. Старите волци знаат: „Тие што примаат мито, нека не се лутат на тие што не им го даваат. Не е толку лесно да понудиш мито, колку што е лесно да го примиш“. За среќа, има исклучоци кои ние секогаш ќе ги подржуваме.
Тој што не го познава Гоце Попев, не живеел долго. Беше дел од епохата кога македонските судии почнаа да се пробиваат во рамките на поранешна Југославија. 1985 година добил признание од ФИФА, што значело можност за меѓународно судење. После УЕФА го избрала Нашиот Гоце Попев да суди на две завршници од Европските првенства. Едното во Франција и другото во тогашна Чехословачка.
Секој почеток е тежок, неговиот бил шокантен! Почнал како фудбалер и на едно гостување против Будуќност од Титиград (денес Подгорица) требало да одат со авион. Заради разно-разни „македонцки“ работи, тргнале со автобус на долго патување преку суровата планина Чакор. Таму за да се разминат два автобуси, едниот од нив мора да се врати назад. Често пати никој не сакал да се врати. И така, уморни, испотени, гладни, жедни и нервно растроени, со сите можни пцовки и клетви конечно стигнале и право во хотел, „до даљнег“. Кога после се појавиле пред домаќините, тие се стаписале како да виделе духови! Авионот со кој првично требало да стигне нашиот тим, се урнал без ниту еден преживеан!
Гоце Попев е скромен, тивок и добар раскажувач: „Во тогашното Косово и Метохија, пред преполн стадион се играше нетпреварот помеѓу Приштина и Победа од Прилеп. Јас бев линиски (помошен) судија. Две минути пред крај, при резултат 0-0, главниот судија досуди сомнителен пенал за Победа!? Кога нагрнаа со јуриш илјадници навивачи на теренот, некој се извика „спашавај се ко може!“ Мене ме спаси еден пријател Албанец. Едвај ме внесе во соблекувалната и ја заклучи вратата!“
Ете така, по кој знае кој пат се потврдило златното правило: „Во опасна ситуација, наместо присуство на духот, најдобро е отсуство на телото!“ (БД)
